Ο Αντώνιος Μαναράκης (γεν. 1820, πέθ. μετά το 1889) ήταν έλληνας καθηγητής γερμανικών και μεταφραστής ελληνικής λογοτεχνίας στα γερμανικά.
Ο Μαναράκης καταγόταν από τη Σύρο. Ως υπότροφος της ελληνικής κυβέρνησης, πήγε μέσω Βασιλείας (Basel) στο Μόναχο για σπουδές, όπου μετά μια σύντομη επίσκεψη στο Ελληνικό Λύκειο σπούδασε από το Νοέμβριο του 1836 αρχικά στη Φιλοσοφική και από την περίοδο 1837/38 για τρία χρόνια στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Μονάχου (Ludwig-Maximilian Universität).
Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα εργάστηκε, σύμφωνα με δική του μαρτυρία, κυρίως ως καθηγητής της γερμανικής γλώσσας στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων του Πειραιά (βλ. Μαναράκης, 1889). Στο πλαίσιο αυτής της ιδιότητάς του δημοσίευσε το 1876 μαζί με τον παλιό του συμφοιτητή στο Μόναχο Ιωάννη Λ. Δεληγιάννη μια Γραμματική της γερμανικής γλώσσης και το 1889 ένα Ελληνογερμανικό εγχειρίδιο με διαλόγους για Έλληνες που μαθαίνουν γερμανικά και Γερμανούς που μαθαίνουν ελληνικά. Εκτός απ’ αυτά ασχολήθηκε με τη μετάφραση νεοελληνικής λογοτεχνίας στα γερμανικά. Η ανθολογία του Neugriechischer Parnass που κυκλοφόρησε σε οκτώ τεύχη μεταξύ 1877 και 1881 αποσκοπούσε στη γνωριμία των Γερμανών με τα πιο χαρακτηριστικά έργα των νεότερων ποιητών της Ελλάδος. Περιελάμβανε μεταξύ άλλων ποίηση των Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή, Άγγελου Βλάχου, Γεωργίου Ζαλοκώστα και Δημήτριου Παπαρρηγόπουλου. Αν και οι προθέσεις του εγχειρήματος αναγνωρίστηκαν θετικά από τον γερμανικό τύπο, η συλλογή έτυχε ως επί το πλείστον αρνητικής υποδοχής εξαιτίας τω πολυάριθμων μεταφραστικών της αδυναμιών.
Μετάφραση από τα γερμανικά: Αντώνης Οικονόμου